Voor een aantal mensen zijn fun en corona elkaars tegengestelden. Voor heel wat mensen is de fun en de fut verdwenen sinds Corona. Wat overblijft, is de triestige leegte van 0 sociale contacten, 1 knuffelcontact en met 4 buiten in de kou rond een rokerige vuurkorf staan; als de tuin niet groot genoeg is, met een mondmasker op.
"Hoe gaat het met jou?" Een meerderheid zal met de beleefdheidsvorm "goed" antwoorden, onmiddellijk gevolgd door de grote corona-maar ... en dan volgen zware woorden als "nooit meer kunnen ..., ik mis de ..., wanneer gaan we weer mogen ..., beu, depressief, lusteloos, geen goesting, lockdownfeestjes, drones, politiecontroles, quarantaine, vaccinatie, woonzorgcentra, virologen, intensieve zorgen" en af en toe ook wel eens "gestorven".
We zitten opgesloten in ons kot, er is nauwelijks nog tijd om de blik even dromend door de verwinterde tuin te laten rondwaren want wanneer we voor de tweede keer in een werkdag thuis achter het computerscherm de ogen afwenden, is het duister reeds neergedaald en staren we regelrecht naar de kern van een zwart gat dat de aarde met al haar bewoners heeft opgeslokt en dat in wetenschappelijke kringen The Corona Black Hole: Unpredicted Cosmological Phenomenon zal genoemd worden in de geschiedenisboeken die nooit meer zullen geschreven worden, wegens gebrek aan geschiedschrijvers in onze kosmos.
En toch ... wie bereid is om, al was het maar enkele uren, uit de comfortzetel of -zone te stappen, de blik regelrecht gericht op het onbekende, misschien met een vleugje berekend risico, die kan even ontsnappen uit de luchtledige en verstikkende cocon van niet geventileerde covid-19 ruimtes die door het virus ingepalmd worden als perverse en decadente kweekfeestjes.
FZ8 is de wat buitenaards klinkende naam van het tuig dat mij vandaag in een baan rond de opgeslokte aarde geslingerd heeft. In dit concrete astronautenverhaal is alles begonnen met de X-Max 250, een scooter van Yamaha waarmee ik onder licht uitdagende impuls van mijn zonen ooit eens voor de lol een proefritje gemaakt heb. Tot hun verbazing was het na die proefrit duidelijk voor mij: "Ik koop hem". Uiteindelijk heb ik 10 000 km gereden met dit speels wendbare lichtgewicht. Mijn grootste ontdekkingen waren het gemak waarmee ik door de files kon laveren en het comfort om ergens in het centrum van een stad de pikkel uit te zetten, de helm in de topkoffer te steken; dan kon ik zonder parkeerkosten een ganse namiddag funshoppen en op een terrasje zitten bij een espresso (dit is dus duidelijk nog in het pre-coronatijdperk toen dat alles nog mocht).
Na 10 000 km was ik rijp voor wat meer paardenkracht en wat meer cilinderinhoud maar wel met een maximum aan comfort. Motorrijden is voor mij op de eerste plaats luxueus cruisen door de schoonheid van Vlaamse landschappen. Het is intussen ook duidelijk geworden dat een comfortabele motor een auto kan vervangen. Daarom heb ik mijn auto verkocht en een BMW C650GT maxiscooter gekocht, een luxesalon dat op rubber boven het asfalt zweeft. In totaal heb ik 40 000 km gereden met deze lounge, inclusief twee motorreizen met drie motorzonen: Schotland en de Franse Alpen. Als ze heel hard hun best deden, dan konden ze mij "eraf rijden" en dan stonden ze een tiental kilometer verder triomfantelijk op mij te wachten wanneer ik 30 seconden nadien rustig bij hen kwam aansluiten, zij nog rokend en dampend in een wolk van rubber, oververhit metaal en kokende benzine; ik eerder presidentieel alsof ik in een limousine arriveerde en enkel mijn das even moest rechttrekken, terwijl mijn zacht zoemende motor gehuld was in een aura van zen en innerlijke rust.
Hoe en waarom ik onlangs op een BMW K1200GT gestapt ben, dat is alweer een verrassing van één van mijn zonen. Joris kondigde dat aan als "ziedaar uw volgende motor" en ik dacht dat hij een grapje maakte. Joris is zaakvoerder van Legend Motors en verkoopt premium tweedehandswagens en af en toe ook eens een motorfiets. Na de proefrit was het duidelijk: "Ik koop hem".
Voor het eerst in mijn motorleven had ik het plezier ontdekt van dat klikpedaaltje linksonderaan dat in combinatie gebruikt wordt met de ontkoppeling, te bedienen met de linkerhand. Ja, ik ben enkele keren met een schok stilgevallen toen het licht op groen sprong, in een zee van toeterende auto's rondom mij. Ik moest geconcentreerd nadenken: eerste versnelling is met de linkervoet naar beneden drukken en vanaf de tweede versnelling is het telkens met de linkervoet het klikpedaaltje omhoog trekken. De K1200GT is een vergevingsgezinde machine, met veel koppel, ook in lage toeren.
Eergisteren kreeg ik van mijn verzekeringsagent te horen dat ik mijn nummerplaat niet zomaar mocht overzetten op mijn nieuwe motor en dat ik beter niet meer zou rijden met deze motor omdat hij niet ingeschreven is. Dat klonk dreigend genoeg. Er hangt nu een batterijlader aan.
Er zal diepe spijt geklonken hebben in de ondergrond van mijn Whatsapp-bericht dat ik gepost heb in het groepje met mijn drie zonen motorrijders. Prompt reageerde Jan: "Kom mijn motor maar halen, ik heb de laatste tijd weinig tijd om ermee te rijden." Ooit heb ik als passagier bij Jan achterop zijn Yamaha FZ8 gezeten omdat Jan mij eens wou laten voelen tot welke acceleratie zijn racemachine in staat is. Huilend, Tierend, Brullend en Vuurspuwend heeft hij toen de gashendel in een brutale flits tot tegen het eindpunt gedraaid en waarschijnlijk ben ik toen enkele seconden niet meer in staat geweest om de verschuiving in de tijd-ruimte correct te registreren, ik herinner me enkel iets dat lijkt op de lichtstrepen van Warp Speed in Star Trek. Ook de geur van aangebrand rubber is me bijgebleven.
Toch ben ik deze morgen vroeg opgestaan en vertrokken naar Jan, met mijn motorpak, helm en motorschoeisel. De batterij was leeg en Jan kon de motor starten door die in tweede versnelling al lopend op straat in gang te duwen en dan in dwarszit op de motor te springen wanneer die gestart was. Hij zei nog toen ik vertrok dat ik ervoor moest zorgen dat ik niet zou stilvallen gedurende de eerste tien minuten, dan zou de batterij wel voldoende opgeladen zijn. Met zwetende handjes in mijn motorhandschoenen stond ik aan het eerste kruispunt, een beetje krampachtig te zoeken naar de N-stand van de versnellingen, toen ik ontdekte dat deze motor in het dashboard geen aanduiding heeft van het nummer van de versnelling. Mijn vreugde was groot toen ik een groen lampje zag verschijnen met de letter N. Braaf en rustig ben ik verder gereden en op dat moment had ik slechts één levensdoel: NIET STILVALLEN. Het leven kan mooi zijn wanneer het eenvoudig is ... ik ben niet stilgevallen.
Maar toen begon een zwart blokje te knipperen naast de letter E met een benzinepompje ernaast. Op datzelfde moment begon het ook fors te regenen. De FZ8 heeft geen beschermend windscherm waardoor de regen klaterend van kop tot teen tot op mijn huid begon binnen te lopen in mijn motorpak. Als een wachtbekken verzamelde zich een ondiep meer rond mijn zitvlak; vermoedelijk stroomden ook mijn motorbottines over, maar daar heb ik niet in detail naar gekeken omdat ik al mijn visuele vermogens nodig had om het wegdek te onderscheiden tussen de watervallen die over het scherm van mijn helm stroomden.
Aan het eerste benzinestation ben ik gestopt, met draaiende motor. Toen ik afstapte, voelde ik een rivier naar beneden stromen tot in mijn zompige schoenen. Om de tankklep te openen, heb ik de sleutel nodig die in het contact zit: een onoplosbaar dilemma dus, want dan zou de motor stilvallen en ik was nog geen tien minuten aan het rijden. Een ter plekke uitgewerkte risicoanalyse wees uit dat er een grotere kans was om niet thuis te geraken wanneer ik niet zou tanken. Dus heb ik de motor stilgelegd en rustig de bak volgepompt. "Het komt allemaal wel goed", dacht ik, Martine Tanghe indachtig, dus stak ik de sleutel weer in het contact na het sluiten van de tankklep en ik zag het dashboard oplichten en ik hoorde zelfs een korte klik, maar dan niets meer. De helpdesk van elk IT-bedrijf zegt dan: herstart de machine eens. Dus sleutel uit, sleutel in, klik. Neen dus. Een gevoel van woestijnzand ergens tussen Paris en Dakar kruipt dan langs de ruggengraat van wanhoop naar duizend miljoen en terug naar wanhoop. In zo'n geval is creativiteit een kwestie van overleven of niet. Zelfs zonder de motor te starten, kan die in tweede versnelling geplaatst worden. Aan het einde van het tankstation helt het wegdek wat naar beneden. In de gutsende regen heb ik de motor tot aan het hoogste punt geduwd en tijdens het naar omlaag bollen heb ik de ontkoppeling zachtjes losgelaten en zo de motor kunnen starten terwijl het achterwiel even een slippertje maakte.
Vanaf dat moment ben ik niet natter van de regen meer geworden want ik was reeds 100% nat. Er waren onderweg zelfs al kleine momentjes dat ik deze motor leuk begon te vinden, heel soepel en speels, erg vinnig en krachtig, licht sturend, suizend in volle tegenwind, sportief en vriendelijk, maar ik voelde dat er ergens nog een kern van kracht zat die ik nog zal ontdekken de komende dagen.
Bij mijn thuiskomst heb ik een vochtige selfie naar Jan verzonden met een woordje van dank en een korte synthese van mijn eerste ervaring op zijn motor:
Ik ben blij dat ik het gigantisch verschil tussen de K1200GT en de FZ8 eens heb mogen ervaren. Rijden met de FZ8 (in de regen) is alsof een duikboot zijn luik opent en trek dan maar verder uw plan.
Op de K1200GT is het eerder zoals business class in een vliegtuig waar de airhostess een Martini on the rocks brengt, shaken not stirred, en dan voel je even een spatje op je bril.
