Toen Legend Motors begin mei van dit jaar na zeven lange weken lockdown en quarantaine met volle moed herstart is met de business, hadden we gehoopt gedurende enkele maanden wat activiteit te kunnen ontwikkelen zodat het jaar 2020 misschien uit de rode cijfers kon geduwd worden. Dat is in juli alweer ijdele hoop gebleken. De tweede Coronagolf was er sneller dan verwacht en de politiekers waren slim genoeg om nu in hun verdict geen begrippen meer te gebruiken zoals quarantaine of lockdown. Een bubbel van vijf personen die zich wederzijds aan elkaar vastklikt zonder andere contactpersonen, is in feite een strenge quarantaine. Het is te zien aan de lege winkels in volle soldenperiode. Soldenshoppen is heel vaak funshoppen, maar ook dat is verboden. Winkelen met twee staat op het lijstje van strafbare feiten.
Daarom zijn de deuren van Legend Motors in de maand juli meer gesloten geweest dan open, te vergelijken met de quarantaine van maart-april. Een goede gelegenheid om met de familie wat vakantie te nemen in eigen land.
Vorige maandag 3 augustus is Joris gestart met de voorbereidingen in een poging om de komende maanden toch nog wat klanten te kunnen helpen in hun zoektocht naar een kwalitatieve premium tweedehandswagen.
Terwijl het detailing team bezig is met de opkuis van een behoorlijk stoffig binnengebrachte Caddy, rijdt een andere medewerker met een BMW 528i naar de keuring. Joris en ik stappen in de oldtimer die dienst doet als presentatiewagen om de marketingacties van Legend Motors op allerlei events die gepland zijn in het najaar, wat glans en uitstraling te geven. Het is niet abnormaal wanneer blijkt dat bij een oldtimer één of ander rubberslangetje wat "old" is, in de volksmond "verstorven" genoemd. In dit geval was dat een stukje van de benzineleiding; druppelsgewijs had zich een plasje benzine gevormd onder het linker voorwiel. We vertrekken dus met voldoende benzine in de tank voor een korte rit naar de werkplaats. De paar druppeltjes die we onderweg misschien verliezen, zouden geen probleem vormen.
Blijkbaar is zo'n herstelling voor de technici in de werkplaats kinderspel. "Ik zal het onmiddellijk vervangen", zegt de chef zelf. Op minder dan vijf minuten is het bijna verpulverde rubberslangetje vervangen door een gloednieuw zwart slangetje met twee metalen spanbandjes aan de uiteinden. De motor wordt gestart en inderdaad: er lekt geen druppel meer. Wondere kerels, die technici.
De kwaliteitscontrole vereist dat er na een dergelijke herstelling, hoe miniem ook, toch een korte testrit uitgevoerd wordt. Eerst rollen we het dak open want de middagtemperatuur was op dat moment al gestegen tot 32° in de schaduw. Onder de hete blauwe hemel, zetten we aan richting top van één van de vele heuvels van de Vlaamse Ardennen. Na enkele kilometers valt de oldtimer stil. Eerst dachten we dat de carburator wat nipt afgesteld stond, maar toen bleek de benzinetank leeg. Hadden we dan alle benzine onderweg verloren of was de tank toch reeds bijna leeg toen we vertrokken? Het valt niet meer te achterhalen.
Daar staan dan ineens drie mannen in de Vlaamse Ardennen, reeds een eindje richting het volgende dal, stil aan de kant van de baan. Met een oldtimer. Zonder benzine. Het lumineus idee om de lichtgewichtwagen om te keren en weer de heuvel op te duwen, kwam van Joris. Knap idee, want vanaf de top zou het kunnen lukken om langs de helling weer naar beneden te bollen tot aan de werkplaats.
Zuchtend, puffend en zwetend als opgejaagde runderen die al drie dagen door cowboys achterna gezeten worden, bereiken we de top. Joris was nog net snel genoeg om de achterdeur te openen en op de drempel te springen; ik was een meter minder snel, maar ik riep dat ze niet moesten stoppen. Al snel verdween de stil naar beneden glijdende presentatiewagen van Legend Motors achter de bochten van de kronkelige, smalle baan, ergens diep in de Vlaamse Ardennen. Er waren nauwelijks huizen te zien in de buurt. Ik had geen fles water bij me. Het zweet liep over mijn rug en in mijn ogen. Vol goede moed ben ik beginnen stappen onder de schroeiend hete zon, terwijl boven het asfalt de verzengende hitte als een spiegelgordijn de blik in de verte vertroebelde. Ergens halfweg de terugtocht zag ik in deze woestijnervaring een fata morgana opduiken uit een oase; een zwarte BMW kwam mij tegemoet met Joris aan het stuur. Ik wist dat mijn hersenen door de dehydratatie allerlei valse beelden kunnen oproepen.
Toen ik uiteindelijk dan toch ingestapt ben in de zwarte BMW naast Joris, hoorden we de stem van Frank Deboosere. Het enige wat ik mij daarvan nog herinner, zijn de heroïsche woorden "een joekel van een hittegolf".
